Mijn man schrijft vandaag op de sociale media veel over internationale vrouwendag. Hoe vrouwen een positieve rol moeten spelen, actief deel moeten nemen aan de politiek en hoe hij voor de rechten van vrouwen is.
Hij wil niet werken, zoekt altijd smoesjes en redenen om niet te werken. Thuis helpt hij mij niet, bijvoorbeeld met koken, afwassen, boodschappen doen of schoonmaken. Ik moet zelf de kinderen naar school brengen en zelf ophalen.
Mijn man gaat in het weekend gezellig wandelen met zijn vrienden in de stad en ook ’s avonds gaat hij naar buiten met zijn vrienden.
Mijn man gelooft alles behalve dat vrouwen moeten werken of een eigen bedrijf hebben. Ik mag bezoekers of ambtenaren van de overheid, zoals van de gemeente of sociale dienst, geen hand geven.
Mijn man gelooft niet in verjaardagen of kerstversiering, want dat hoort niet bij ons geloof en dat is Haram zegt hij.
Tijdens bijeenkomsten of bij kennissen heeft mijn man altijd het hoogste woord over democratie, mensenrechten, emancipatie en rechten van LHBT. Iedereen luistert graag naar hem en ik hoor soms ook van andere vrouwen: ‘Je hebt echt geluk dat je met zo’n man getrouwd ben, die zoveel respect heeft voor vrouwen.’
Ik ben niet de enige vrouw die een man heeft die een dubbelleven leidt. Die iets anders doet dan hij zegt. Maar we blijven toch samen, niet omdat we dat willen of omdat we dat leuk vinden, echt niet.
Maar de druk op ons is groot. Er zijn bedreigingen dat mijn kinderen ontvoert zullen worden naar Syrië. We zijn bang voor onze families in Syrië, die vinden dat mannen alle rechten hebben. ‘Waarom wil je nu scheiden? Omdat je in Europa bent?’ vragen ze.
Voor ik ga slapen komen er veel vragen in mijn hoofd. Ze blijven de hele nacht, vraag na vraag. Maar geen antwoord.